شعر : محمد بهى
رسمتها فى كراستى فكان البـدر رسما
غازلتها فى أشعارى فصار العشق وصفـا
ناديتها فى منامى و أكتفيت بها حلـــما
أحببتها فى شجونى وظننت هواها وهما
عانيت من سكــوتى وجعلت حبها سـرا
صارعتنى ظنونى و نسجت لقلبى سجنـا
نازعتنى آلامـى وتمنيت لقاءهـا يومــــا
تقابلـــنا و بريق عينيهـا يزداد سحــــــرا
تحــاورنا بنظرات ترتجف عشقـآ و خوفـــا
سألتها –هل تعرفين من أسمى حرفــا ؟
قالت وهل تشرق الشمس الا — شرقــا
أسمعتها كلمـــاتى و أنتظرت منهـــا ردا
فهمست فى أذنى —-حبـك ليس ظنــا
ولكن قصيـدة حبى ——ينقصهـا بيتــــا
سأكتبه بيــدى ليكـون للعاشقيـن ذكـرا
تناغمت أناملها فى كراستى تكتب نسخا
ظننت
انـك تهوانى وليس كل الظن اثمــا
أحبـبتك
و يا ليت القــدر يلتمس لنا عـذرا
